การประดิษฐ์และการดำรงอยู่ของบุคคลสาธารณะนอกเหนือจากตัวศิลปินเอง ชีวประวัติเพลงป็อปยังคงมีให้เห็นอย่างต่อเนื่องเพราะตอบสนองความต้องการขั้นพื้นฐานหลายประการสำหรับผู้ชมและนักดนตรี สำหรับผู้ชม ละครเพลงชีวประวัตินำเสนอมุมมองภายในของผู้มีชื่อเสียง ซึ่งเกี่ยวข้องกับความมหัศจรรย์ของความสามารถสูงสุด การปฏิบัติจริงทางธุรกิจที่นำไปสู่การตระหนักรู้ และการประดิษฐ์และการดำรงอยู่ของบุคคลสาธารณะนอกเหนือจากตัวศิลปินเอง สำหรับศิลปิน (หรือที่ดินของพวกเขา) ชีวประวัติเป็นเครื่องมือทางการตลาดที่สำคัญ พวกเขาให้ความสามารถในการผลิตและควบคุมมรดกและภาพลักษณ์สาธารณะของพวกเขา และสำหรับเรื่องนั้น เพื่อขับเคลื่อนตัวเองให้กลับมาอยู่ในแนวหน้าของสื่อมวลชน ในช่วงเวลาที่ไม่มียอดขายแผ่นเสียงอีกต่อไป ชีวประวัติจะเข้ามาแทนที่อัลบั้ม “เพลงฮิตที่ยิ่งใหญ่ที่สุด” ในขณะเดียวกันก็ทำหน้าที่เป็นแคมเปญโฆษณาด้วย จึงไม่แปลกใจเลยที่หนังเหล่านี้แทบจะไม่มีดีอะไรเลย อย่างไรก็ตาม ล่าสุด “Rocketman ” เกี่ยวกับชีวิตของ Elton John นำเสนอความพึงพอใจครั้งแรกเกี่ยวกับความลึกลับและความยิ่งใหญ่ของการสร้างสรรค์งานศิลปะและความสำเร็จของความนิยม และความเสี่ยงที่เกี่ยวข้อง nungsub ตามที่กำกับโดย Dexter Fletcher และเขียนบทโดย Lee Hall “Rocketman” มองชีวิตของ Elton John จากมุมมองของการบำบัดซึ่งเขาเข้ามาในปี 1990. (ในภาพยนตร์เรื่องนี้เกิดขึ้นในปี 1983) ขณะที่เอลตัน (ทารอน เอเกอร์ตัน) เข้าร่วมการบำบัดเป็นกลุ่มในชุดเครื่องแต่งกายบนเวทีที่มีขนนกสีส้มและมีเขาแพะ ยอมรับการเสพติดของเขา (ซึ่งเขาแสดงรายการในบทสวดที่ยืดเยื้อและตลกซึ่งรวมถึงยาเสพติด แอลกอฮอล์ เซ็กส์ และการซื้อของ) เขากลับมาเยี่ยมตัวเองในวัยเด็กอีกครั้ง และการประจักษ์แจ้งเล่าถึงการกำเนิดทางดนตรีของเขา มันเป็นเช่นนั้นด้วยกิจวัตรทางดนตรีและแฟนตาซี ซึ่งเป็นหมายเลขการผลิตชุดแรกจากหลายฉบับที่แต่งเติมภาพยนตร์เรื่องนี้ด้วยฟังก์ชันการทำงานที่ไร้เสน่ห์ ซึ่งเทียบเท่ากับมิวสิควิดีโอในขณะที่เพลงฮิตของจอห์นเล่นเพลงประกอบ การออกแบบท่าเต้นและการแสวงหา Steadicam ทำได้เพียงเล็กน้อยสำหรับเพลงหรือเพลง แต่ Egerton ผู้ซึ่งร้องเพลงของตัวเองได้อย่างมีประสิทธิภาพตลอดมาก็ไม่ใช่ Channing Tatum “Rocketman”…
